Συναισθηματική πείνα

Όλοι οι άνθρωποι διαθέτουμε το αίσθημα της πείνας και έχουμε εκπαιδευτεί από τα παιδικά μας χρόνια ώστε να το αναγνωρίζουμε. Όμως πόσο συχνά τρώμε για να καλύψουμε την πείνα μας; Μήπως τις περισσότερες φορές δεν είναι η πείνα που μας οδηγεί στο ψυγείο αλλά τα συναισθήματά μας; Πώς μπορούμε όμως να ξεχωρίσουμε τη συναισθηματική πείνα από την βιολογική;
 Η συναισθηματική πείνα εμφανίζεται απότομα ενώ ή βιολογική εμφανίζεται σταδιακά.
 Για να καλύψουμε την συναισθηματική πείνα προτιμάμε συγκεκριμένες τροφές τις οποίες έχουμε συνδέσει με ευχάριστα συναισθήματα. Όταν πεινάμε πραγματικά ενδιαφερόμαστε λιγότερο για το τι θα φάμε. Αρκεί να καλύψουμε την πείνα μας
 Η συναισθηµατική πείνα πρέπει να ικανοποιηθεί αµέσως, ενώ η βιολογική µπορεί να περιµένει.
 Με τη συναισθηματική πείνα η κατανάλωση τροφής συνεχίζεται και μετά τον κορεσμό ενώ με τη βιολογική σταματάμε να τρώμε όταν χορτάσουμε.
 Μετά την κατανάλωση τροφής για συναισθηματικούς λόγους εμφανίζονται οι τύψεις.
 Η συναισθηματική πείνα ξεκινά από το μυαλό, το στόμα και τη γλώσσα ενώ η βιολογική από το στομάχι.
 Στη συναισθηματική πείνα τρώμε για να εκτονώσουμε τη νευρικότητά μας, , να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά ή τη θλίψη μας για κάποιο γεγονός. Στη βιολογική πείνα τρώμε για να γεμίσουμε το στομάχι μας και να απομακρύνουμε τα συμπτώματα της πείνας όπως ζαλάδες, πονοκεφάλους, σύγχυση και αδυναμία.
 Στη συναισθηματική πείνα τρώμε μεγάλες ποσότητες και χωρίς να είμαστε συγκεντρωμένοι στο φαγητό. Συνήθως σκεφτόμαστε κάποιο πρόβλημα που μας απασχολεί. Όταν πεινάμε βιολογικά την ώρα του φαγητού είμαστε περισσότερο συγκεντρωμένοι σε αυτό.
Η στιγμιαία απόλαυση που μας δίνει η τροφή θεωρούμε ότι λειτουργεί ως ηρεμιστικό ή σαν ένα φάρμακο που θα μας προσφέρει συναισθηματική κάλυψη και ευφορία. Στην πραγματικότητα συνήθως φορτώνουμε τον εαυτό μας με ένα επιπλέον πρόβλημα. Η συστηματική και ανεξέλεγκτη κατανάλωση τροφής οδηγεί στις περισσότερες περιπτώσεις στην παχυσαρκία. Η παχυσαρκία είναι για όλους μια δυσάρεστη κατάσταση αφού υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής μας. Ένα παχύσαρκο άτομο δυσκολεύεται στις κινήσεις του, είναι επιρρεπές στην εμφάνιση σοβαρών προβλημάτων υγείας και συνήθως δεν είναι ικανοποιημένο με την εικόνα του. Συνεπώς η τροφή αντί να μας καλύψει συναισθηματικά μπορεί να μας οδηγήσει σε διαταραχή τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής μας υγείας.
Για να αντιμετωπίσουμε τη συναισθηματική πείνα πρέπει να αναπτύξουμε συγκεκριμένες στρατηγικές. Μία καλή λύση είναι κάθε φορά που πλησιάζουμε στην κουζίνα με σκοπό την κατανάλωση τροφής να προσπαθούμε να αναλογιστούμε το λόγο για τον οποίο αισθανόμαστε την ανάγκη να φάμε. Είναι η βιολογική πείνα που μας καλεί ή μήπως κάποιου είδους συναισθηματική φόρτιση; Εάν αντιληφθούμε πως υποκινούμαστε από συναισθηματικά ερεθίσματα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη λογική μας και να επιβληθούμε στον εαυτό μας. Στην προσπάθειά μας αυτή χρειαζόμαστε συγκεκριμένο σχέδιο και εναλλακτικές επιλογές. Πρέπει να αντικαταστήσουμε την επιδρομή στο ψυγείο με άλλες ενασχολήσεις όπως μία βόλτα για περπάτημα, μία βόλτα με το σκύλο, μια επίσκεψη σε κάποιο φιλικό πρόσωπο, μία ενδιαφέρουσα συζήτηση, την ανάγνωση ενός βιβλίου ή ενός περιοδικού, την ενασχόληση με δουλειές του σπιτιού ή με την προσωπική μας περιποίηση.
Πριν όμως φτάσουμε στο σημείο να πρέπει να αναλογιστούμε πως θα διαχειριστούμε την εκτόνωση των συναισθημάτων μας στην τροφή καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να διαχειριστούμε τα ίδια μας τα συναισθήματα. Κάθε γεγονός που μας προκαλεί συναισθηματική φόρτιση μπορούμε να το δούμε από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες. Συνήθως επιλέγουμε την πιο αρνητική εκδοχή των γεγονότων που οδηγεί και σε αρνητικά συναισθήματα. Ακόμη και αν μία κατάσταση είναι άσχημη θα πρέπει να κάνουμε θετικές σκέψεις όπως: “είναι κάτι παροδικό”, “θα μπορέσω να το ξεπεράσω”, “πήρα ένα καλό μάθημα από αυτό”, “δεν είναι τόσο σοβαρό όσο φαίνεται”, “θα προσπαθήσω να βρω μια λύση”.
Το φαγητό είναι χωρίς αμφιβολία μια μεγάλη απόλαυση. Δεν πρέπει να το αρνούμαστε ή να το βλέπουμε σαν εχθρό μας. Απλά πρέπει να αναπτύξουμε μια υγιή σχέση με αυτό. Στην προσπάθεια αυτή χρειαζόμαστε συνεργάτες. Η οικογένεια μας, το ευρύτερο περιβάλλον μας ή κάποιος ειδικός στο θέμα αυτό μπορεί να μας βοηθήσει. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ο καλύτερος συνεργάτης είναι ο εαυτός μας.